środa, 29 maja 2013

Nowa szkoła, nowe Zasady, nowe doświadczenia.

Wybrani

Autor: C.J. Daugherty
Tytuł oryginału: Night School
Wydawnictwo: Otwarte
Ilość stron: 432
Moja ocena: 7/10
Świat Allie legł w gruzach. Jej ukochany brat zaginął, a ona została aresztowana- kolejny raz. Rodzice podejmują desperacką decyzję o wysłaniu dziewczyny do elitarnej szkoły z internatem. Akademia Cimmera nie jest jednak zwyczajną szkołą. Panują tu dziwne zasady, a uczniowie to w większości bogate dzieci wpływowych rodziców. Kiedy jedna z uczennic zostaje zamordowana, Allie zaczyna rozumieć, że Akademia Cimmera skrywa mroczny sekret. Czy w jego odkryciu pomoże dziewczynie przystojny Sylvain? A może outsider Carter?

"- Tak. To naprawdę okropne. Ale jesteś tutaj. I żyjesz. Dopiero cię poznałam, Allie, ale już wiem, że jesteś cudowna. Być może twoja rodzina jest straszna, ale wyłącznie od ciebie zależy, co zrobisz teraz ze swoim życiem."

Główną bohaterką jest szesnastoletnia Alyson, która po zaginięciu brata zachowuje się coraz gorzej. Coraz częściej nadużywała alkoholu i robiła różne rzeczy, po których kilka razy została złapana przez policję. W końcu zostaje posłana do Akademii Cimmera, która bądź co bądź jest niecodzienną szkołą. Panują w niej surowe Zasady, na początku Alli uważa szkołę za więzienie i nie chce znajdować się w tym miejscu. Jednak z czasem zaczyna mieć na to zupełnie inny pogląd... Dzieją się tutaj rzeczy z początku niezrozumiałe.
Pierwsze o czym muszę tutaj wspomnieć, to jest niezwykłe podobieństwo (przynajmniej wydarzeń początkowych) do "Dziewczyn z Hex Hall" autorstwa Rachel Hawkins. Mniej więcej to samo- szkoła z internatem, banda znienawidzonych dziewczyn, przystojni chłopcy, a następnie seria ataków w wyniku których (o ile dobrze pamiętam) ginie człowiek. Tak więc ta powieść może w paru aspektach nie jest oryginalna, ale poza tym jest całkiem niezła.
Akcja rozwija się powoli, z  każdym rozdziałem biegnie coraz szybciej i szybciej. Po prostu nie da się od niej oderwać, co dodatkowo potęguje język- prosty i zrozumiały. Atmosfera wprowadzona w fabule jest bardzo specyficzna, bowiem wszystko dzieje się w starym dworzyszczu i jego okolicach, nie ma żadnych urządzeń elektrycznych (tylko nauczyciele mają do niektórych dostęp). 

" - Wielkie brawa dla Allie. Błyskawicznie wspięła się na sam szczyt drabiny sukcesu Cimmerii. Myślę, że zasłużyła na drinka. A co sądzi o tym  publiczność?- Schyliła się i podała jej w połowie opróżnioną butelkę wódki."

Bohaterowie tworzą specyficzną mieszankę. Z początku wydaje się nam, że osoby przedstawione w książce są całkiem zwyczajni i całkiem mili (albo niemili- w zależności od osoby), jednak potem prawda wychodzi na jaw. A jest ona w pewnych przypadkach co najmniej zaskakująca. Nie brakuje to wątków miłosnych, w pewnej mierze wiążą się one z dalszymi losami bohaterów. Na drodze Allie stają dwaj chłopcy- Sylvain oraz Carter. Obydwaj mają różne, żeby nie powiedzieć zupełnie inne, charaktery. Tak samo inni bohaterowie- mają swoje wady i zalety, są niepowtarzalni. 
Ogólnie rzecz biorąc jest to raczej lekkie czytadło, delikatne romansidło, które porywa nas swoją akcją, cokolwiek rozwijającą się cały czas, a także nieskomplikowanym językiem. Nie jest fantastyką, nie dostrzegam tutaj na razie żadnych elementów tego gatunku. Polecam ją wszystkim miłośnikom takich klimatów, ni to średniowiecznych, ni to nowoczesnych.

Google+


Tak jak chyba już wszyscy słyszeli, niedługo z blogspota zniknie opcja obserwatorów. Robię więc tak, jak cała reszta blogerów i założyłam sobie konto na Google+, gdzie podpisuję się jako Alyss M. (Niewiele się u mnie pod względem nazwy zmieniło.) Dodałam także stosowną opcję nad Obserwatorami, tak abyście dalej mogli śledzić moje poczynania, o ile oczywiście chcecie :) Z mojej strony postaram się nie zapomnieć o żadnym blogu, którego jestem obserwatorem i, gdy tylko się pojawi taka opcja, dołączyć do kręgów.

poniedziałek, 27 maja 2013

Uniwersum Metro 2033- tym razem w Petersburgu

Do światła

Autor: Andriej Diakow
Tytuł oryginału: Метро 2033: К свету
Wydawnictwo: Insignis
Ilość stron: 326
Moja ocena: 8/10
Porzucony świat, leżący na powierzchni, nie chciał przyjąć ludzi z powrotem. Mamiące, tajemnicze światło zgasło, skryło się jak widmo, jak bagienny ognik. Czy znajdą drogę do światła, do nadziei, poprzez wszystkie niebezpieczeństwa świata zewnętrznego? Ilu wędrowców dotrze tam żywych? Może jeden. Może nikt.

" - Wiesz, Gleb, zatruty świat to pół biedy. Znacznie straszniejsze są zatrute dusze. Dlatego nie warto zaczynać od czystych miejsc. Trzeba szukać czystych dusz. Takich jak ty."

Tym razem przenosimy się do petersburskiego metra, gdzie głównym bohaterem staje się dwunastoletni Gleb, sierota. Przygarnia go (a raczej bierze w formie zapłaty) doświadczony żołnierz- Taran. Razem z drużyną stalkerów oraz kapłanem tajemniczej religii Exodusu mają za zadanie odnaleźć źródło tajemniczego światła, które widać z okolic Kronsztadu. Podejmują wyzwanie i wychodzą z bezpiecznego metra, aby iść na nieprzyjazną powierzchnię i wyruszyć w długą i niebezpieczną wędrówkę.

" -Ty jednak nie przypominasz Tarana... Mam dla ciebie radę, uciekaj od niego. Uciekaj tak szybko, jak tylko możesz."

Ogólnie rzecz biorąc, to akcja powieści jest niczego sobie, wartka, wciąż coś się dzieje i nie da się przy niej nudzić. Aczkolwiek na mój gust autor powinien jednak robić troszeczkę bardziej obrazowe opisy miejsc. Poza tym, to książka miejscami jest raczej dla osób lubiących makabryczne wydarzenia, bowiem ich tutaj nie brakuje.  Chociażby kanibale zajadający się ludzkim mięsem, albo dokładne opisywanie robali przewijających się w ciele pół-ludzi pół-trupów. Czasami aż mi się od tego robiło niedobrze, ale rozumiem to jako zamiar autora. Także niezbyt podobało mi się to, że co i rusz ktoś ginął, ale później to także wybaczyłam, gdy tylko doczytałam historię do końca. 
Powieść była nieprzewidywalna- nie spodziewałam się w ogóle takiego zakończenia ani biegu niektórych wydarzeń. Jestem jednak bardzo zadowolona z tego, że Diakow kontynuował zamierzenia Glukhowskiego, a mianowicie wprowadzenie elementów po części filozoficznych i wymagających głębszego przemyślenia. Poza tym także opisuje zachowania ludzi w skrajnych przypadkach, gdy są na skraju życia i śmierci i tego, do czego są zdolni.
Napisana jest przystępnym językiem, więc dosyć szybko się czyta i można wszystko zrozumieć. Charaktery postaci są świetnie skonstruowane, każdy ma swoje wady i zalety, a minione wydarzenia odzwierciedlają się w ich dalszych zachowaniach. Chociażby Kondor- dowódca oddziału- z rozdziału na rozdział coraz bardziej się zmienia. Niekoniecznie na lepsze.

"Nadzieja przypomina odbicie w wodzie. Raz jest i nagle znika, przykryta migotaniem coraz to nowych wydarzeń. Szybko niknąc, pozostawia jednak po sobie ledwie wyczuwalny aromat, tli się jeszcze gdzieś w głębinach świadomości, i po jakimś czasie na spokojnej powierzchni uśpionych emocji pojawia się jej nietrwały wizerunek."

Bardzo zainteresował mnie religia Exodusu, której wyznawcy wierzą w Arkę, która przybędzie po wybawionych i zabierze ich do ziemi nieskażonej promieniowaniem. Sama w sobie jest interesująca, ale jak później się  okazuje, jeszcze bardziej tajemnicza, niż się z początku wydawało...

Książka moim zdaniem jest godna polecenia wszystkim fach, a jeśli już, to tylko o nich malutka wzmianka. Raczej zalicza sięnom post-apo oraz Uniwersum Metro 2033. To nie jest jakieś romansidło- prawie w ogóle nie ma wątków miłosny ona do tych bardziej poważnych i makabrycznych zarazem, bowiem przedstawia skrytą naturę człowieka i jego pragnienie, by przetrwać za wszelką cenę.

czwartek, 16 maja 2013

"Mechaniczny Anioł" Cassandra Clare

Mechaniczny Anioł

Autor: Cassandra Clare
Tytuł oryginału: The Clokwork Angel. The Infernal Devices- Book One
Wydawnictwo: Mag
Ilość stron: 467
Moja ocena: 10/10
Seria: Diabelskie Maszyny. (Księga pierwsza)
Magia jest niebezpieczna, ale miłość jeszcze bardziej. Szesnastoletnia Tessa Grey pokonuje ocean, by odnaleźć brata, a celem jej podróży jest Anglia za czasów panowania królowej Wiktorii. W londyńskim Podziemnym Świecie, w którym po ulicach przemykają wampiry, czarownicy i inne nadnaturalne istoty, zeka na nią oś strasznego. Tylko Noni Łowcy, wojownicy ratujący świat przed demonami, utrzymują w tym chaosie porządek. W trakcie swoich poszukiwań Tessa uświadamia sobie, że będzie musiała wybierać między ratowaniem brata a pomaganiem nowym przyjaciołom, którzy stoją na drodze sił ciemności... i że miłość potrafi być najniebezpieczniejszą magią.

"-Podziemni to istoty... osoby, których pochodzenie jest w części  nadnaturalne. Wampiry, wilkołaki, faerie, czarownicy... oni wszyscy należą do Podziemnego Świata."

Ogólnie rzecz biorąc, książka porusza takie same tematy jak dziesiątki innych powieści- wilkołaki, czarownice, wampiry... Ale zanim się zniechęcicie od razu powiem, że akurat "Mechaniczny Anioł" nie jest taką właśnie typową historią. Jest o wiele lepsza, zawiera różne inne, oryginalne powiązania.
Tak mi się tę książkę świetnie czytało, była tak emocjonująca, że aż w niektórych momentach miałam gigantyczny zaciesz. Naprawdę, przyciskałam książkę do piersi i skakałam przez kilka minut. Cóż poradzę, że jej akcja jest taka ujmująca! No, dobra, ale starczy opisywania moich zachowań.
Bohaterowie zostali zróżnicowani- każdy jest inny, na swój sposób urokliwy. Każdy ma wady, zalety i swój urok. Dzięki temu autorka uzyskała niesamowity efekt stykania się takich postaci ze sobą i ich stosunek do drugiej osoby. Narracja- trzecioosobowa, dzięki której po części wiemy co czują inne osoby. Język jest naprawdę bardzo łatwy i przystępny, dzięki czemu szybko się czyta. A akcja sprawia, że książka dosłownie wciąga- nie można się od niej oderwać ani na moment. 

"- Mój Boże!- mruknęła Tessa do tyłu jego głowy.- Jak tak dalej pójdzie,w końcu Sześciopalczasty Nigel zacznie oczekiwać oświadczyn."

Nie brakuje tu też humoru, bardzo często postacie żartują między sobą. Miejscami, muszę przyznać, akcja jest przewidywalna, ale to tylko czasami. Najczęściej nie możemy się nawet domyślić, co się będzie dalej działo.
Powieść jest zaskakująca, magiczna, pełna akcji, a miejscami romantyczna. Czego chcieć więcej? Od razu dam jedną poradę- przeznaczcie sobie dużo czasu na tę lekturę, bo można się od niej uzależnić.

niedziela, 12 maja 2013

"Dotyk Julii" Tahereh Mafi

Dotyk Julii

Autor: Tahereh Mafi
Tytuł oryginału: Shatter Me
Wydawnictwo: Otwarte
Ilość stron: 330
Moja ocena: 7/10
Nikt nie wie, dlaczego dotyk Julii zabija. Bezwzględni przywódcy Komitetu Odnowy chcą wykorzystać moc dziewczyny, aby zawładnąć światem. Julia jednak po raz pierwszy w życiu się buntuje. Zaczyna walczyć, bo u jej boku staje ktoś, kogo kocha.

"Jego uśmiech podszyty jest dynamitem.
- Idź spać.
-Idź do diabła.
Zgrzyta zębami. Idzie do drzwi.
- Jestem już w połowie drogi- mówi."

Znajdujemy się w przyszłości, gdzie świat chyli się ku końcowi. Pogoda szwankuje, jedzenia brak. Władzę przejmuje Komitet Odnowy, który chce zaprowadzić drastyczne zmiany- zniszczyć wszystko, co związane z przeszłością, unicestwić kulturę i zacząć wszystko od nowa. 
Julia posiada niezwykłą moc- każdy, kto ją dotknie umiera. Przez tą właśnie przypadłość nie miała ona normalnego dzieciństwa, wszyscy ją omijali z daleka i bali się jej. Nawet rodzice w pewnym momencie się jej wyrzekli, cały czas twierdząc, że taki potwór jak ona nie może być ich dzieckiem. Była uważana za wariatkę. A więc Julia została oddana Komitetowi Odnowy, który uwięził ją w ciasnym pokoiku i przez prawie rok żyła w odosobnieniu, nie mogąc odezwać się do nikogo, jako jedzenie mając niewiadomego pochodzenia breję raz dziennie. I w jednym momencie całe jej życie się zmieniło, od momentu, gdy przydzielono jej współwięźnia.

"- Trochę szacunku, bo rozwalę i łeb.
- Ż a r t o w a ł e m...
- Uśmiałem się.
- Do diabła, Adam, uspokój się..."

O ile pomysł i fabuła są same w sobie ciekawe- cała ta historia Komitetu Odnowy o unicestwieniu przeszłości bardzo mnie zaintrygowała- o tyle w pewnych momentach przeprowadzenie jej było trochę takie... zbyteczne. Od razu mówię, że książka jest zdecydowanie dla osób lubiących romanse lub chociaż takich, które nie mają ni przeciwko. Bo mnie osobiście książka pod tym względem trochę wykończyła. Rozumiem, że zamieszcza się motyw z kochającym Julię mężczyzną, ale to, że prawie każdy taki bliżej poznany się nią od razu zauroczy to jednak lekka przesada. To w niektórych momentach naprawdę irytowało, więc od razu przed tym ostrzegam.
Jeśli chodzi o fabułę, to za bardzo nie mam nic do zarzucenia, no może oprócz tego, że wszystko jest trochę podobne do świata z Igrzysk Śmierci. Ale tylko trochę, tak to świat w tej powieści jest bardzo ciekawie stworzony. Jeśli chodzi o postaci, to także zostały bardzo dopracowane, z właśnie tą jedną przesadą w stosunku do głównej bohaterki, że różne osoby zachwycają się jej pięknem. Bardzo spodobała mi się tak szczerze mówiąc postać Warnera- tego złego. Jego charakter - z początku silny- bardzo zmienia się pod wpływem Julii. Pragnie władzy i nie obchodzi go, w jaki sposób ją otrzyma, jednak zarazem jest samotny i pragnie miłości. Jakoś mnie to nie dziwi. W pewnych momentach jednak trochę mu współczułam.
Narratorką jest tytułowa Julia- to z jej perspektywy postrzegamy toczące się wydarzenia i wiemy dokładnie, co ona czuje. Fabuła po prostu wciąga- nie da się od tej książki oderwać. To głównie zasługa języka, jakim posługuje się autorka. Trafia do czytelnika prostym językiem i miłą odmianą dla oka, a mianowicie przekreśleniami tekstu. Opisują one myśli lub słowa, które naprawdę ma na myśli główna bohaterka, a je potem zmienia.

"Nadzieja bierze mnie w ramiona i trzyma w swoich objęciach, ociera łzy i mówi, że dziś, jutro, za dwa dni wszystko będzie dobrze, a ja jestem na tyle szalona, że ośmielam się w to wierzyć."

Powieść zdecydowanie zalicza się do science-fiction oraz romansu. Polecam ją wszystkim, którzy lubią te gatunki i chcą czytadło do odprężenia się i chwili przerwy. Nie jest może jakaś powalająca, ale zła też nie jest.

czwartek, 9 maja 2013

Przyszłość oraz wszystkim dobrze znany... Midgaard

Pan Lodowego Ogrodu. Tom 1

Autor: Jarosław Grzędowicz
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Ilość stron:  541
Moja ocena: 10/10
Seria: Pan Lodowego Ogrodu
Vuko Drakkainen samotnie rusza na ratunek ekspedycji naukowej badającej człekopodobną cywilizację planety Midgaard. Pod żadnym pozorem nie może ingerować w rozwój nieznanej kultury. Trafia na zły czas. Planeta powitała go mgłą i śmiercią. Dalej jest tylko gorzej. Trwa wojna bogów. Giną śmiertelnicy. Odwieczne reguły zostały złamane.

"Cholera cię wie. Zły jeleń! Bardzo niedobre zwierzę wierzchowe nieznanego gatunku! Złe okapi! Brzydka żyrafa!"

Akcja powieści toczy się w przyszłości, a tak naprawdę w przeszłości.  Razem z głównym bohaterem wyruszamy bowiem na wyprawę do Midgaardu- planety podobnej do ludzkiej, która jednak w stosunku do Ziemi jest bardzo zacofana jeśli chodzi o technologie. Dzieją się tam rzeczy przeczące prawom fizyki i ludzkiego rozsądku, rzeczy niemożliwe, a czasami przerażające. Jednak Vuko nie może się tym przejmować- jego zadaniem jest odnalezienie ekipy badawczej i ewakuacja ich. Ewentualnie posprzątanie po nich bałaganu. I tak oto na swojej drodze staje mu wiele przeszkód, nowych ludzi i miejsc.

"Nie znajdę ich. Potrzebny jest trop. Ślad. A ja nie mam nic. Potrzebna jest hipoteza. Robocze wyjaśnienie. Bez tego będę po prostu gapił się z otwartą gębą na coraz dziwniejsze wydarzenia"

Powieś napisano w narracji trzecio- i pierwszoosobowej. Po raz pierwszy mam styczność z takim połączeniem narracji, ale muszę przyznać, że autor bardzo zgrabnie to wszystko połączył. Dzięki temu jest pewna zmiana i dzięki temu ciekawiej się czyta. Ciekawą rzeczą jest także wprowadzenie wątku z drugim bohaterem, który znajduje się w zupełnie innym miejscu, niż Vuko. Akcja jest nieodzownie fantastyczna. Nigdy nie ma takiego momentu, w którym czytelnik by się znudził, a jednocześnie jest w ogóle nieprzewidywalna. Nie brak tu także humoru- co i rusz wpadamy na żarty i śmieszne sytuacje. Jeśli zaś chodzi o bohaterów, to są oni niesamowicie odmienni i wyśmienicie wykreowani. Naturalne zachowania podczas najprzeróżniejszych sytuacji i wydarzeń. Wisienkę na torcie stanowi wręcz doskonałe połączenie obydwu światów. Vuko uczy się żyć w nowym świecie, ale na swoich zasadach dzięki cyfralowi- małemu urządzeniu wszczepionym w mózgu, dzięki któremu potrafi więcej niż tamtejsi ludzie. Swoisty nastrój tworzą także ilustracje- pięknie zrobione i świetnie przedstawiające sytuacje.

"- Wcale nie jestem dziwny- nadąsał się Drakkainen.- Nie piłem tylko dzisiaj capuccino.
- Czego?- spytał Ulle w osłupieniu."

Podsumowując, "Pan Lodowego Ogrodu" moim zdaniem powinno się zaliczać do klasyki polskiej fantastyki. Jest po prostu świetną powieścią, co mogę o niej więcej powiedzieć? Naprawdę gorąco polecam tę pozycję wszystkim miłośnikom fantastyki połączonej z realizmem.